DLACZEGO MIASTA SATELICKIE
W industrializacji Królestwa Polskiego, która w latach 20. XIX w. objęła obszar nazwany Łódzkim Okręgiem Przemysłowym, właściciele ziemscy Rafał Bratoszewski i Stefan Złotnicki dostrzegli możliwość realizacji własnych ambicji gospodarczych. Licząc na szybkie pomnożenie dochodów rozpoczęli starania, zakończone sukcesem, o utworzenie w swych dobrach ośrodków miejskich – Aleksandrowa Łódzkiego i Zduńskiej Woli. Te dwa nowopowstałe miasta dzieliła jednak inna odległość od późniejszego „polskiego Manchesteru”. Podczas gdy Aleksandrów położony był nieco ponad 10 km od Łodzi, Zduńska Wola znajdowała się na południowo-zachodnich krańcach okręgu, w odległości niemal 60 km od Łodzi.
W celu zorganizowania nowego osadnictwa zarówno rząd, jak i sami właściciele ziemscy przeprowadzili agitację w celu pozyskania wyspecjalizowanych w przemyśle i handlu imigrantów zagranicznych. Jak jednak zauważył F. Friedman, opisując ruch ludności żydowskiej w Łodzi w tamtym czasie, wśród nich nie było w ogóle Żydów. W krajach bowiem, z których przybywali osadnicy nie funkcjonowali praktycznie żydowscy tkacze lub fabrykanci. Ponadto imigracja żydowska z zagranicy podlegała surowym restrykcjom i ograniczeniom. Tym samym zarówno Złotnicki, jak i Bratoszewski, aby pozyskać żydowskich osadników, prowadzili agitację pośród członków gmin żydowskich od dawna już istniejących w regionie, jak na przykład w Lutomiersku czy Łasku. Część tamtejszych Żydów, skuszona atrakcyjnymi warunkami osadniczymi, dostrzegała zapewne w pomyśle osiedlenia się w nowym miejscu możliwości własnego rozwoju w zakresie nowo powstających tam gmin żydowskich. Wydaje się, że chęć uniezależnienia się od starych, zdarzało się, że skompromitowanych kahałów, była również uwarunkowana faktem sympatyzowania, przynajmniej części nowych osadników żydowskich, z ruchem chasydzkim.
Mapa przedstawiająca miejsca, gdzie dziś mieszkają potomkowie Żydów zduńskowolskich, pierwszy raz zaprezentowana podczas First Zduńska Wola Global Reunion, Jerozolima 2015 © Kamila Klauzińska i Mariusz Kaczmarek
Zarówno społeczności żydowskie Zduńskiej Woli, jak i Aleksandrowa nie możemy rozpatrywać w kategoriach typowych sztetli zgodnie z przyjętą definicją, według której Żydzi stanowili większość ich mieszkańców. W Zduńskiej Woli odsetek Żydów w stosunku do całej populacji miasta nigdy nie przekroczył 50%. Spis z roku 1897 wykazał 46% Żydów w stosunku do całej populacji miasta, według spisu z roku 1921 było to już 41,6%, w 1931 – 38,5%. W Aleksandrowie te liczby są jeszcze niższe. Spis z roku 1921 wykazał 32% Żydów w stosunku do całej populacji miasta, a w 1931 – 28,8%.
Społeczności żydowskie Zduńskiej Woli i Aleksandrowa Łódzkiego nie zostały dotąd dokładnie zbadane pod względem demografii i migracji, choć oczywiście informacje na ich temat pojawiają się
w publikacjach, głównie badaczy zajmujących się historią gospodarczą regionu (Jażdżyńska, 1954, Missalowa, 1867, Wróbel, Tukaj, 1992, Nietyksza, 1986, Puś, 1998, Kula, 2020) oraz w w pracach poświęconych chasydyzmowi (Wodziński, 1998, 2003, 2008, 2019).
Materiałów do badań zachowało się bardzo dużo, zarówno tych wytwarzanych przez władze lokalne i centralne, jak i przez same gminy żydowskie (korespondencja z władzami miejskimi, obwodowymi i centralnymi) lub przez jej członków. W ostatnich latach doszły do nich również wspomnienia spisane głównie przez Żydów zduńskowolskich. Niewątpliwie bardzo dużo informacji dostarcza stosunkowo dobrze zachowany cmentarz żydowski w Zduńskiej Woli, który kryje w sobie wiele wiadomości związanych z migracją Żydów, jak również ich powiązaniami z poszczególnymi grupami chasydzkimi.
Nasze kontakty z potomkami Żydów badanych miejscowości zaowocowały pogłębionym zainteresowaniem na temat tego, jak i gdzie żyli Żydzi zduńskowolscy i aleksandrowscy, kim byli, jak wyglądał obraz demograficzny i skład zawodowy tych społeczności, czym uwarunkowana była ich migracja z i do badanych ośrodków, a tym samym również jaki wpływ wywarli na historię badanych miast. Jak zwroty w historii miast odbijały się na życiu ich żydowskich obywateli.
Na początku lat 2000. wspólnie z prof. Danielem Wagnerem rozpoczęliśmy kolekcjonowanie informacji na temat obecnego zamieszkania potomków Żydów zduńskowolskich. Ustaliliśmy, że mieszkają oni w ponad 100. miejscach na całym świecie. Wciąż niewiadomą pozostawał fakt, jak przeżyli ich przodkowie, jaką drogę pokonali aby w konsekwencji osiąść w nowych miejscach. Kim byli Ci, którzy zostali zamordowani podczas Holokaustu, jak żyli ale i jak zginęli. Tym samym wybór Zduńskiej Woli był dla nas niejako wyborem naturalnym.
Opowieść, która pojawiała się w licznych wspomnieniach ocalałych ze Zduńskiej Woli związana była z grupą chasydów aleksandrowskich. Postanowiliśmy zatem włączyć do projektu Aleksandrów Łódzki, aby bliżej przyjrzeć się czy opowiadane historie uwidocznią się w badanym przez nas materiale.
Aleksandrów jest bardzo ciekawym miastem w kontekście badań demograficznych i migracji ze względu na swoją historię. Początkowo dobrze rozwijający się ośrodek włókienniczy, po powstaniu styczniowym, nie wytrzymał konkurencji z prężnie rozwijającą się Łodzią, stracił swoje znaczenie gospodarcze, a ukaz z roku 1869 pozbawił go praw miejskich. Odzyskał je dopiero w roku 1924 już po odzyskaniu przez Polskę niepodległości.
Mamy nadzieję, że nasze badania wniosą nowe informacje do historii Zduńskiej Woli i Aleksandrowa Łódzkiego, a tym samym rzucą nowe światło na życie ich żydowskich mieszkańców.
O PROJEKCIE
Miasta satelickie - charakterystyka
„Żydów iest kilkunastu tu zaraz za wsią tą Zduńską Wolą na nowey kolonii nazywaney Czekay. Stey może kilkoro od tey wsi niedawno wprowadzonych, którzy lubo bużnicy swoiey, ani szkoły formalney nie maią, na swoie iednak nabożeństwo czynią schadzki partykularne do iednego domu”.
1779 rok, ADWŁ, AGG, wiz. 72, k. 386-387
Dlaczego miasta satelickie?
W industrializacji Królestwa Polskiego, która w latach 20. XIX w. objęła obszar nazwany Łódzkim Okręgiem Przemysłowym, właściciele ziemscy Rafał Bratoszewski i Stefan Złotnicki dostrzegli możliwość realizacji własnych ambicji gospodarczych. Licząc na szybkie pomnożenie dochodów rozpoczęli starania, zakończone sukcesem, o utworzenie w swych dobrach ośrodków miejskich – Aleksandrowa Łódzkiego i Zduńskiej Woli.
Bibliografia
J. Jażdżyńska, Monografia Miasta Przemysłowego Aleksandrów w latach 1822-1870, Łódź 1954, s. 11
Wodziński M., Groby cadyków w Polsce. O chasydzkiej literaturze nagrobnej i jej kontekstach, Wrocław 1998
Klauzińska K. Miasto Ashera Ud-Sieradzkiego, Studia Etnologiczne i Antropologiczne, Katowice 2004, t. 8, s.181-199
Klauzińska K., A Modern Approach to the Genealogy of Polish Jews: Zduńska Wola as a Test Case, „Scripta Judaica Cracoviensia” 2007, vol. 5, s. 39-51
Rzepkowski A., Spisy ludności na ziemiach polskich w latach 1789-1939, „Przegląd nauk historycznych”, Łódź 2005, rocznik IV, nr 2(8), s. 101-125